Ta orain, bidaia baldintzatzen saiatzen den mamua, beldurra. Argazkirik gabeko bidalketa luzea, baina zuen iritziak sekula baino gehiago eskertuko ditut.
Abenduko atentatuaren ondoren, Marokon alerta ikustezina dago atzerritarrekiko. Esango nuke paranoia kolektiboa dela.
Darkarmuzeko lagunek, bigarren ezkontza baino lehen, identifikazioa eskatu zidaten. Hiru egunez gonbidatua izan ondoren harritu egin ninduen, baina gabaz ulertu nuen zergatia. Goizaldeko bostetan, Ahmed lagunari etxerako keinua egin nionean, ezerezetik bi ezezagun agertu ziren, gaizki disimulatutako poliziak, eta komitiba bitxia osatu genuen herriko harrizko pistetan gora eta behera etxerako bidean, sakelekoen argiarekin lagunduta. Nire segurtasunagatik arduratuta zeuden danak ezagunak diren eta mendian galdutako herrixkan. Hala ere inork ez zidan erantzun argi eta garbi zein zen, zehazki, aipatzen zidaten arriskua.
Gau hartan triste oheratu nintzen, aurrerantzean poliziaren begiradapean bidaiatu beharko ote nuen.
Ba atzo izan zen errematea. Goiz ederra mendiko pista harritsuetan, gosari eta elkarrizketa bikaina auzo galdu bateko denda-taberna galduagoan. Beherago, nekazal-soro zabalak eta herri handiagoak. Lotarako toki komertzialik, bat ere ez. Akanpatzeko tokia internetez aukeratu nuen, beste askotan bezala.
Iluntzean, bertara inguratzen ari nintzela, uniformerik gabeko polizia bidean. Adeitsu, gaba ez dela atzerritarrentzat eta hurrengo herrian lotarako tokia aurkituko didala. Telefonoz, hirugarrenean baietz, norbait zai daukadala herri sarreran, segi beraz.
Bost kilometro gehiago ez eta gendarme autoa atzetik, geratzeko. Adeitsu baita ere, gaba ez dela atzerritarrentzat, akanpatzearena interdit, eta nire segurtasunaren inguruan sekulako erretolika. Honez gero, taburik gabe, burua moztearen keinua, iparraldeko neskei erreferentzia eginez. Eta beste auto bat, eta furgoneta bat, eta beste bat, errepide ertzeko ezkontza bat dirudi.
Nire segurtasunaren alde, azkenik, furgoneta suizida baten hegoalderagoko herri bateko hotelera naramate, artzenik gabeko errepidean, trafikoz, argirik gabeko bizikletaz eta oinezkoz lepo, gabaz, orduko 100 kilometrotik gora, gidariak mugikorra esku baten, zigarroa bestean, segurtasun uhala ez dabil, aurreraketa zoroak… Guztia nire segurtasunaren alde.
Gaur estatistikak begiratu ditut. Terrorismoaren inguruko datuak: 2002tik hona, 3129 atxilotu, 361 sarraski frustratu… Burututako atentatuetan, 64 hildako eta 125 zauritu inguru. Azkenengo bi hildakoak ezik -yihadisten ondoan akanpatu zuten bi neskak-, guztiak hiri handietan.
Aldiz, 2017an bakarrik 227 ziklista hil eta beste 6051 zauritu ziren Marokon, gehienak errepide nagusietan.
Zer da, beraz, ziklobidaiari batentzako seguruagoa, errepide nagusietatik hiriz hiri hotel bila ibiltzea, ala bigarren mailako errepideetan zehar herri txikiak bisitatu eta gabaz basoetan izkutatuta lo egitea?
Gaurko eguna poliziak niretzako aukeratutako hiritxo honetan geratzea erabaki dut, ideiak argitu eta egin nahi dudana erabakitzeko. Uste dut bihar Meknesera joango naizela, nire bideari jarraituz, eta aurrerantzean errepideko nire segurtasuna eta paranoia nazionala uztartzen saiatuko naiz.
Muxu handi bana!