Lehenengo egunetako esperientziekin jarraitu aurretik, fresko dagoen bat:
Asmo oneko aholku bati jarraituz Santiagiri bide bete-betean sartu nintzen. Dena megaturistizatuta ikusita, aurrera ta aurrera egin nuen baina berandutu eta ez zen paisaia aldatzen. Erromes akreditazioa edo visa, ez dago besterik, eta jendearen harrerak zerikusirik ez aurreko egunetako herrixka galduekin.
Azkenik, Cacabelos herrian bertako pare bati galdetu ondoren, erreka ondoko zelaitxo bat begiz jo nuen. Ilundu arte itxoin eta alderik ezkutuenera joan nintzen. Hasierako zalantzak uxatuta, sekulako tokia zen lo egiteko. Eta egin.
Goizeko ordubietan, ordea, zaparrada bat sentitu nuen. ¿Posible ote? Tzatzatzatzatzatzatzatza… Cacabeloseko armada ikustezina ur tankeekin, atzetik eta aurretik. Ez ninduten ezagutzen, esterilla azpiko izara inpermeablean bildu eta minutuak zenbatzen hasi nintzen. -Hemen ez daukate ura soberan eta halako baten bukatuko zaie munizioa.- Bai horixe! Ez dakit ordu erdi ala ordubete izan zen, baina nire zakua eta burukoa zopa-zopa egin baino lehenxeago aldegin zuten menperatuta. Halako erromesik ez dute ikusi hemendik.
Gaur eguerdian lehortu ditut bustitakoak eta Tutatisi eskatu diot aparta nazala betiko Camino malapartatu hoietatik. Mendien babesean berriro, berrekuratu ditut jende adeitsuak eta nire neurrira egindako elizatxo erromanikoak. Hoiek beste bidalketa baten laburtuko ditut.