Basamortuari ez, baina laster lurralde honi agur esango diogu Pedrok, pedalkide berriak, eta biok. Ikuspegi berdintsuko paisaia izan da kilometro luzeetan zehar, baina pedaleoaren hotsak bakarrik lagundutako une magikoekin.
Dakhlarako bidean marokoarrak eta sahararrak, guztiak eskuzabal bidaiariarekin. Fruituak, ogiak edo olioa, batzuetan lanak izan ditut poltsetan opariak gordetzeko.
Dakhlara iritsi aurretik, izenik emango ez dudan herrixka bateko sarreran, ohi bezala, gendarmeak. Hasieran nahiago zuten ni aurrerago bidaltzea, baina hemen kontrolatuago egongo nintzelakoan “laguntzailea” etorriarazi eta tira herrira, militarrek, poliziek eta gendarmeek erabiltzen duten polizietxera. Bertan baratze bat daukate, atzerritar hippiek auto herdoilduen artean akanpatu dezaten.
Bertan beste esperientzia deseroso bat izan nuen. Dutxatu eta akanpatu ondoren, herriko bi dendatxoak begiratzera irten nintzen eta hara, polizi-nagusia bere autoan. Nire segurtasunaren aitzakiaz, harrokeria egin nahi eta giria txabolen artean paseatzen du. Dendatxoaren aurrean geratu eta “Zer behar duzu?”, “Behar, behar… ezer ez.”. Dendako gazteen apuroa ikusita bertatik aldegin nahi eta bi yogur eskatu nituen. “Xux?”, “Waha, xux”. Bost dirhamekoa luzatu eta, gazteen aurpegian, beldurra. “La, la!”. Diruari ezetz???. Atzetik komisarioa, “Ez, ez ordaindu, hau nire herria da, zu gonbidatua zara”. Ezkutuan txanpona utzi eta lotsa galantarekin bukatu nuen gidatutako bisita.
Pedro egun pare bat beranduago zetorrenez, Dakhla herrian egunpasa bat egin nuen, haizearen kontrako itzulera-etapa bat irabazi arren. Gainera Mohammed, marokoar lagun bat neukan bertan eta bisita agindua nion.
Herrian bertan bainua eroso hartu ahal izango nuela uste nuen, baina hurbil dauden hondartzatxo bakanak ostalaritza pribatuaren eskutan daude, eta besteetara kilometrotxo batzuk egin behar. Alojamendu turistiko pila eraikitzen ari dira penintsularen barnealdeko kostaldean.
Mohammedek, herria erakusteaz gainera, sorpresa galanta eman zidan. Bere alabaren jaiotze-ospakizunera gonbidatu ninduen. Ama, sahararra, bertakoa da. Senide ugari bildu zen bertan. Alboka ere eraman nuen eurek eskatuta, baina azkenean ez nuen jo -aitak lanera bidai luzea egin behar eta ospakizuna luzatu zelako edota nire entsegua entzunda damutu zirelako, inoiz ez dut jakingo zergatia ;-p
Azkenean elkartu ginen Pedro eta biok. Lau hilabetez bakarrik bidaiatu ondoren, oso gustura hartu dut aldaketa.
Pedaleoan, antolakuntzan edo aisialdi uneetan, ederra da aspaldiko partez komunikazio erraza izatea.
Sahara Mendebaldeko azkenengo ostatuan egun batez atseden hartzen gaude eta bihar sartuko gara Mauritaniako Errepublika Islamikoan. Seguruenik Nuakchotetik izango duzue berriz gure berri. Noiz, hori haizeak aginduko du.
Animo horko eguraldi petralarekin eta muxu asko bion senide eta lagunei!