Nouakchotterainokoa elkarrekin egin ondoren, Pedrok aurrera egin zuen eta ni bertan geratu naiz egun batzuk atseden hartzen. Kilometro asko pilatu genituen egun gutxitan eta Mauritania astiroago bizi nahi nuen Senegalera iritsi aurretik.
Ibilbide hau prestatzen denean, toki batek arreta berezia piztu ohi du: Mendebaldeko Sahararen eta Mauritaniaren arteko muga. Hemen ere abentura maila dexente apaldu da azkenengo urteetan. Lapurretak eta korrupzioa ez dira eguneroko gaia eta asfaltatu gabeko zatia ez da luzeegia.
Hala ere, deserosoa bezain kilikagarria izaten jarraitzen du gune honek. Guk ikusten ez badugu ere, badakigu Polisarioa begira dugula. Ofizialki inorena ez den lurralde honek biztanle tematiak dauzka.
Aurrerago ikusi genituen Nazio Batuen autoak espero genituen bertan baina, esan digutenez, toki erosoagoetan pasatzen dute denbora.
Mauritanian sartzeko, pazientzia. Presa bidailagun txarra da paperak egiteko eta paperak trukatzeko. Gure dirhamen truke ougiya handiegiak eskaintzen zizkigun agurea ez zegoen han mesederik egiteko. Bi urte dira herrialdeko dirua aldatu zutela, eta berriaren nominala 10 aldiz txikiagoa da. Eskerrak begiratuta geunden!
Ougiyen kontua dibertigarria da. Ia jende guztiak lehengo dirutan hitzegiten du -500 eskatzen dizkizutenean 50 eman behar dira, trukean 1,25 euro-, baina noiz edo noiz inork prezio berria esaten dizu. Adi ibili!
Egun batzuetan zehar, errepide bakartia eta harean sakabanatutako etxola solteak besterik ez. Jende gutxi, ahuntz batzuk eta haizea nahi baino gurutzatuago. Ta halako baten, Chami, Afrika mendebaldeko “urrearen hiria”, duela oso urte gutxi sortutakoa.
Marokoko hirigune batzuetako mugimendu bera baina hondarrez apainduta. Agian horrek ematen dio itxura txiroagoa, baina bestela antzeko gauzak aurkitu daitezke hemen antzeko prezioetan. Aspaldiko partez, fruituak ere bai.
Chamitik Nouakchottera arteko 260 kilometroak bi egunetan egin ala ez erabaki behar nuen, larunbatean irakasle batzuek egingo zuten jaitxo pribatu batera gonbidatuta geundelako. Berriro ere ametsetan, zer egingo zaio ba. Luzea izan zen baina egin genuen eta merezi izan zuen.
Hemen urte asko eman dituen espainiar batekin ere une onak pasatzen ari naiz. Antoniok sei Paris-Dakar egin ditu kamioia gidatuz, lau urte bizi izan da belaontzi baten Karibean zehar eta jarduera oso desberdinak dauzka herrialde honetan. Bere zaletasunetako bat hurbiletik ezagutzera eraman nau.
Ni ez naiz motorzalea, baina onartu beharra dago adrenalinaren eta natura basatiaren uztartzea erakargarria dela. Eskerrik asko esperientziarengatik, Antonio!
Duela ordubete ikusi dudan manifestazio batek aukera ematen dit gordeta neuzkan egonezin batzuekin bukatzeko.
Bidaian atera nintzenean, nire “-ismo”en bilduma etxean uzten saiatu nintzen. Ez dut gustuko beste inoren etxean misiolari agertzea eta gai potoloegiak honelako blog baten lantzea arinkeria iruditzen zait.
Baina egon, hor daude, eta esperientziaren parte oso handia dira gainera, beraz justizia apur bat egin nahi diet. Hanka gutxiago sartzeko, aipamen labur-laburrak izango dira.
Feminismoa: Orain arte gehien mindu nauena emakumeen egoera da. Eguneroko bizitzan -elikadura, salerosketak, ospakizunak, aisialdia…- gizonezko bezala “zegokidan” paperean, gehienetan ez dut ia emakumerik ikusi, batez ere Marokon. Erabateko desberdinkeria soziala. Mauritanian hasi naiz aspaldiko partez jarrera irekiagoak ikusten, akaso afrika beltzeko etorkinen eraginez.
Ekologismoa: Zonalde batzuetan ezik (bereberren lurralde batzuk), Afrika mendebaldean, oro har, zakar guztiak kalera doaz (basamortuak dena irensten omen du). Mauritanian egoera akaso okerrago somatzen dut, ez delako ezeren gaineko kontrolik somatzen -araurik dagoen ere zalantza daukat-. Berriki aurkitu duten gas-poltsaren ondorioz jarduera ekonomikoa bizkortzen ari da eta ez dirudi arau-gabeziak naturari mesederik egingo dionik.
Arrazakeria: Bidaia osoan zehar jaso izan ditut ondoko edo urrunagoko biztanleekiko “gomendioak”, aipamen zatarrak edo isiltasun adierazgarriak. Espainiarrak, marokoarrak, bereberrak, sahararrak, mauritaniar “zuriak”, jatorri desberdinetako beltzak…
Orain arte nolabaiteko distantzia geografikoa zegoen batzuen eta besteen artean. Nouakchotten, berriz, elkarren ondoan bizi dira eta kontraste mingarriak ikusten dira lan arloan eta saltokietan. Adibidez, antzeko prezioa dute bazkari senegaldar batek eta kafesne batek. Egoera horretan, ekonomikoki ulergarria izan daiteke kafetegietan ikusiko dituzun senegaldar guztiak -eta burkinarrak, eta ghanarrak, eta kamerundarrak…- kafea zerbitzatzen ikustea eta ez edaten.
Baina jatetxe senegaldarrean ez duzu arabiarrik aurkituko, ez zerbitzatzen ez bazkaltzen. Zergatik ote?
Bihar jarraituko diot bideari, kilometraiak murrizteko asmo berrituarekin. Ea Senegaleraino lau egun ematen ditudan, hiru beharrean ;-p
