-(e)an bidalia

Zuzen-zuzen

Agadirrerainoko azkenengo egunak oso kilometrotsuak izan ziren. Buruan muga bat sartzen denean, hankak tematu egiten dira eta ehun kilometrotik gorako etaparen bat ere egin nuen, lautadak lagunduta.

Paisaiak, aldakorrak. Basamortu peto-petoan argazkirik ateratzea alperrik zen, objektiboa handitasunean galduta. Azkenengo txanpa, berriz… Ba irudikatu Bilbo-Galdakao errepidea ehun kilometrotan zehar eta esan ea gelditzeak merezi ote duen.

Kamerak ezin duena, irudimenak egin beza. Jatetxe galdu bat 1000 metrotik gorako lautada amaigabearen erdian.

Agadir hiri handia izanik, normalean saihestu egingo nuen, baina baneuzkan bertan egiteko hiru gauza. Bi, posta bulegoan, eta, bestea, Espainiako kontsulatuan. Presaka zabiltzaten hurrengoan, begiratu egutegia, iritsitakoan memelo aurpegirik ez jarri behar izateko.

Polita, ezta? Garaiko arkitekto ospetsuren batek egina baina, asteburuetan, itxita. Eta kontsulatua, zer esanik ez.

Hiru gauza esan ditut, ohi bezela osasuna ahaztu dudalako. Agadirren ere osasun-turismoa egin nuen, aspalditik nekarren eta oraindik guztiz konpondu ez dudan arazotxo batengatik. Horren argazkirik ez duzu nahi. Konponbideak hasiera trumoitsua izan zuenez, lau egun eman nituen azkenean bertan.

Egia esan itsatsitako herri baten hartu nuen ostatu, Marokoko merkataritzagunerik handienetako baten ondo-ondoan. Lotsa ematen dit jende artean argazkirik ateratzeak, baina zinez edozer bururatu eta seguruenik bertan aurkituko duzu.

Fruituak, oiloak, komunak eta kamioiek etengabe ekartzen dituzten zakarretatik berreskuratutako trasteak, ehundaka pasabide tematiko osatuz.

Egindakoak eginda, azkenean sartu nintzen norabide (ia) bakarreko bidean. Hemendik aurrera itzuli nahi izanez gero, egindakoa desegin behar. Horrek eta itsasoak eman didate Senegalera pausuz pausu hurbiltzen noanaren irudikapen bizia.

Ez, ez da Okinawa, Agadirreko hondartza baizik. Atlantikoaren ongietorria Oporto inguruan elkar agurtu genuenetik.

Agadirretik beherakoa (mezu subliminala) kostaldetik egin ezinik, arrapaladan egin nuen barnealdeko tarte hori. Izan ere, atzotik ari naiz orduko gainesfortzu hori konpontzen.

Bidean, aspalditik ikusi gabeko berdetasuna. Taroudant eta Souss-Massa (argazkian) dira Maroko hegoalde osoa elikatzen duten baratzak.

Kostaldeko bidea, berriz, Euskal Herrikoa bezain hanka-apurtzailea. Xaxa ondo estutu eta pazientziarekin jo behar. Ahultasunak erraz konpontzen dira bertakoen eskuzabaltasunari esker. Errebueltaren ondoren kafetegirik ez badago, ezerezetik agertzen dira etxebizitza bat, gosari bat eta bertako kontakizunak. Eskerrik asko, Zlem Ahmed.

Orain lozorroan dagoen gune turistikoa, ala hilabete pare batez ametsetan bizi den kostalde umil eta lasaia?

Ur edangarria, errepidean zehar ugari omen dago (nik ez dut behar izan), baina paisaian ez da askorik igertzen. Ageri-agerian dagoena higiezinen merkatua da.

Paradisua lurrean, esku-eskura. Zeren zain zaude? Bertako askok arbasoengandik jasotako lurrak salduz eraiki dituzte euren etxebizitza apalak.

Garai honetan ez dago turismorik. Bizikletero zororen bat eta bikote frantziar edo alemaniar bat karabanan, han edo hemen.

Europar jubilatuek abentura motorizatuak atsegin dituzte oro har. Taznakht.

Hemen kostaldeko herrixketako argazki pare bat gehiago.

Aglou. Bertako kanpin hutsean prezio zoroa eskatu zidaten eta hotelean, oso jator, gehixeagoren truke primerako gela utzi zidaten. Orain arte bizpahiru hotel portatu dira bereziki ondo nirekin, bidai luzean aritzeagatik. Bestela erregateoan ibili behar, baina bidaiari bakartiarentzat bikoteentzat baino garestiago beti.
Ez nago ziur herri hau zein den. Sidi Ifnirako bidean.

Gaur, Sidi Ifnin atseden hartzen, etxeko arazotxoek estaltzen dute apur bat zerua, baina uste dut orokorrean ondo aukeratu dudala bidea eta datorrena datorren bezala hartzeko animoarekin nago.

Tio Felixi eskainitako argazkia, Sidi Ifnin egin baitzuen soldaduska. Animo, osaba!

Alboka ere berreskuratu dut aspaldiko partez, eta digitaziorako erabaki irmo bat hartu dut. Hurrengoan akaso azalduko dut hobeto, baina, orokorrean, edozein tonalitatetarako digitazio bera erabiltzea da, eskuineko hatzamar tontoa tonalitatearen oinarrizko notarentzako izanik. La dorikoa jo nahi dudan aldietan, saiatuko naiz hatzamar txikia erabiltzen.

Txapa teknikoaren ondoren, argazki lasaigarri bat, eta hurrenarte!
-(e)an bidalia

Lehenengo astea basamortuan

Basamortuari ere ateak jarri behar! Hamaiketakoa egiteko behintzat itzala eman zidan. N’Kob eta Agdz artean.

Harritu egin naiz denbora nola pasatzen den ikusita. Alde batetik pozten naiz, horrek esan nahi duelako blogak ez didala bidaia baldintzatzen. Banuen beldur hori.

Horregatik argazki honi “bidaiaria” deitu diot, eta ez “blogaria”. Alnifeko hotelean. Inori filmaren bat gogorarazi dio, asmatzen zein?

Giroa oso lehorra da eta sekulako etekina ari naiz ateratzen Tinguirren erosi nuen bost metroko “xax”-ari. Orain konturatzen naiz babes falta izan zela Atlasean zehar hainbeste egun iraun zidan katarroaren jatorria.

Berdin dio aldapan gora, aldapan behera, haizea alde ala haizea kontra. Ahoa eta sudurra estali ezean berehala lehortzen dira eztarria eta birikak. Ia beti eskuak dira agerian daramatzadan bakarrak. Argakian, Taznakhtera iristen.

Alnifetik mendebaldera, mendiz inguratutako basamortuak Sakana apokaliptiko bat ekartzen dit burura. Palmondodun oasiak gero eta urriago, udan ur erauntsiak izan ohi dituzten bailara idorrak dira. Abuztu hontan hamalau lagun eraman zituen urak bertako futbol partida bat ikusten ari zirela.

Bailarak hain zabalak izanda, mendirik ez dagoela dirudi, baina egin kasu, badaude. Alnifetik atera berritan.

Egunak antzera pasatzen dira, baina ez naiz aspertzen. Hoteldun herrixkak eta kanpinak aurkitzen hasi nintzenetik, kanpindenda gutxitan erabiltzen dut, eta janaria prestatu ere bai. Horrek egunari ordu pare bat gehitzen dizkio, “etxeko lanak” motelak baitira infraestruktura aproposik gabe.

Baina latitude honetan ere, dilistek denbora bera behar dute egosteko.

Bide batez, oso pozik nabil nire sukaldetxo errusiarrarekin. Gasolina arruntarekin dabil, eta litro beterekin zortzi orduko autonomia daukat potentzia osoan. Erregai berarekin aurre-beroketa eginez gero nahiko zikintzen da, baina eramangarria egiten zait.

Behin trasteekin hasita, beste bat aurkeztuko dut: garaiz erabiltzen hasi izan banintz hestehauste asko aurreztuko zizkidan asmakizuna.

Urarentzako filtroa. Txikia, arina, merkea, ia agorrezina… eta oso eraginkorra. Gainera filtratutako ura kloratuz gero, ia-ia ura irakitea beste.

Aste honetan ere pertsona jatorrak ezagutu ditut. Ohi bezala, batzuekin argazkia ateratzea burutik ere ez zait pasa, harremanean buru-belarri sartuta.

Xaxen aitzakiarekin bai gogoratu ginen argazkiaz Brahimen (eskuman) aterpean, N’Kob-en. Ezkerrean, Youness. Ostalari eskuzabalak.

Argazkirik gabe oroipenean geratuko direnen artean, dudarik gabe Jamil. Isolatutako zuhaitz baten azpian ezagutu genuen elkar, Marokoko meatzaritzaren gaineko ikastaro aparta eman zidan, bertan egin baitu lan urte askotan. Eguerdia inguratu zenez, bere etxean bazkaltzera gonbidatu ninduen.

Argazkirik gabe esan dut, baina gaur goizean pasa naiz bere lantokitik. Ez da jendea oroitzeko modurik positiboena, baina tira. Bou Azzer meatzea.

Gurean bezala, Maroko osoan zehar adreiluzko etxeak eraiki eta eraiki ari diren bitartean, bailara hauetan adobezko etxe eta herri asko hutsik daude.

Hauek erorita daude, baina askoz itxura hobeko beste askok ere hutsik dirudite. Zaouit Si Cherki auzoa, Draa bailara berdean.
Eta ustekabea, bidegorria basamortuan! Metro batzuk izan ziren, Bilbon bezela, baina ilusioa egiten du, motordunek ere erabiltzeko joera daukatela konturatu arte. Agdz.

Albokari buruz, nekizkien kantak nire albokari naturalki dagokion digitazioarekin berrikastea erabaki dut, bi modu desberdinetan jotzen ez aritzeko. Gainera, eskumako hatzamar txikian duela gutxi puntuak eman zizkidatenez, ez naiz era horretan moldatzen. Momentuko erronka, beraz, Re eta Fa aldi berean jotzea, esku bereko hatzamarrekin zailxeagoa dirudielako.

Ea zu nola moldatzen zaren ;-p